Nebi ve Çocuk

Çocuk olmak hayatı kendi dünyanda şekillendirebilmek. Görünüşte varlığının en zayıf dönemini yaşarken hakikatte bir daha hiç olamıyacağın kadar kuvvetli olmak. Çocuk olmak ilahi rahmetin sana tahsisi edilmesi eğer ömrün varsa bir de yaşlılıkta erer insanoğlu bu bahtiyarlığa.ve çocuk olmak şuurun kalbin ve ruhun dünyanın isi ve pasıyla kirlenmemişken seyredebilmek hayatı.

Bütün çocuklar içinde en bahtiyarları Asrı Saadetin çocukları. Onlar çocuktular ve çocuklukluklarını vahyin sağnak sağnak rahmet yağdıran ikliminde yaşadılar. Onlar sadece bir peygamberle muhattap olmadılar aynı zamanda en çok ihtiyaç duydukları şevkatin cisimleşmiş haliyle muhattap oldular.

Bu çocukların en talihlileri belki de kendi torunları Hz Hasan Ve Hz hüseyin onun iklimine doğdular onun nazarı altında büyüdüler.

Bir gün uyuyorlardı birbirlerine sarılmış biçimde, nebi yanlarına geldi yanaklarını okşadı Anam Babam size kurban olsun dediler. Ve onlar uyanınca omuzlarına bindirdi onları ve mekkenin sokakalarında dolaştırdı. Sahabe onları görüp ne güzel bineğiniz var dediklerinde Nebi onlar da ne güzel biniciler buyurdu.

Namaz kılarken sırtına binerler onlar ininceye kadar beklerdi Nebi.Ve bazen güreştirirdi onları ve hadi Hasan diye destek olmuştu. Hz Ali ; Hüseyin küçük onu tutmanız gerekmezdiydi dediğinde Onu da Cebrail tutuyor buyurdular.ve onları dizlerine alır dua eder “Allahım ben onları seviyorum sen de onları sev” derlerdi.

Sadece cennetin iki genci değildi bu şevkatten nasip alanlar bir gün  Halid bin Said in kızını kucağına almış uzun süre onunla oynamıştı ona “sene sene” derlerdi (güzel kız demek). Bu küçük ve talihli kız elini sırtındaki peygamberlik mührüne uzatmış dakikalarca o mühürle oynamışlardı.

Ve yetimler bu şevkat kurnasından taslarını en çok dolduranlar ne de olsa kendisi de yetimdi ve anne babasızlığın ne demek olduğunu iyi bilirdi. Cefer şehid olunca onun oğlu abdullahı devesinin önüne oturtmuş ve ”Allahım sen caferin yokluğunu bunlara hissettirme yerini sen doldur” diye dua etmişlerdi.

Bazen Medine’nin sokaklarında bir kız çocuğu gelir onun parmağından tutar ve oyun oynamak için dakikalarca yürütürdü ve nebi o çocuk onu nereye götürürse oraya giderdi.

Nebinin iklimi herkes için rahmet yagdırdı ama çocuklar onun bu ikliminden en çok istifade edenlerdi o çocuğun ve çocukluğun ne olduğunu biliyor onların dünyasını anlıyor ve onların ruhuna ve kalbine hitap ediyordu.

O hiç çocuk olamadı yetim ve öksüzdü ama onun devrinin çocukları onun ellerinin arasında çocukluğun en mutlu ve en aziz günlerini yaşadılar.