Açlık, bir insanlık utancıdır?

Hayatını çöpten topladığı malzemelerle kazananlar var. Karnını çöpten bulduğu yiyeceklerden doyuranlar var.

Diyeceksiniz ki; Türkiye sosyal bir devlettir ve böyle bir şey söz konusu olamaz. Doğru olabilir. Fakat yoksulluğun, fakirliğin, açlığın olduğu bir dünyada yaşıyoruz. Bu durum biz de de var, dünyanın en gelişmiş ülkelerinde de var. 

Nasıl ki açlıktan kurtulma ve beslenme temel bir insan hakkı ise, açlık da bir insanlık ayıbı, bir insanlık utancıdır. Gelişmekte olan ülkelerde yaklaşık 800 milyon kişi umutsuz açlık ve yoksulluk döngüsü içinde sıkışıp kalmıştır. Açlık yoksulluğa yoksulluk da açlığa sebep olmaktadır.

Açlıkla mücadele ahlaki bir sorumluluktur ve bu en temel insan hakkı sağlanmadıkça yoksullukla mücadelede ilerleme sağlanamaz. Küresel toplum dünyadaki yoksullara ilişkin ciddi bir hamlede bulunmuşsa da açlıkla mücadeleye gerekli önemi vermede başarısız kalmıştır.

Yetersiz beslenme insanları sadece güçsüz bırakmakla kalmaz aynı zamanda milletleri zayıflatır. Yeterli beslenemeyen anneler tüm yaşamları boyunca sağlık ve gelişme sorunları yaşayacak zayıf bebekler doğururlar. Yatağa aç giren çocuklar hastalık ve enfeksiyonları yenemez, okulda gerektiği gibi dikkatlerini toplayamaz yaşamda bir kez yakalanacak açlık-yoksulluk tuzağından kurtulma fırsatını kaçırırlar.

Yetersiz beslenen yetişkinler sahip oldukları sınırlı gücü korumak için işlerinde daha yavaş ve daha az üretken olurlar. Aç bireylerin oluşturduğu bir ulus büyüyemez ve başarılı olamaz. Son zamanlarda yapılan bir araştırmaya göre yüksek oranda yetersiz beslenme sorunu yaşayan gelişmekte olan ülkelerde beslenme yeterli oranlara ulaşsaydı gayri safi milli hasılaları geçtiğimiz otuz yıl boyunca yüzde 45 artmış olacaktı.

Dünya liderleri 1996 yılında Roma’da Dünya Gıda Zirvesi’nde bir araya geldiklerinde, 2015 yılı itibariyle dünyadaki aç insan sayısını 800 milyondan 400 milyona indirmeyi taahhüt etmişlerdi. Fakat sekiz yıl önce belirlenen bu hedef oldukça uzak görünmektedir. Cevap sadece tarımsal üretimi artırmak değildir. Ne gariptir ki dünyada şu an herkesi besleyebilecek kadar gıda mevcuttur. Dünyada üretilen tüm gıda insanlar arasında eşit şekilde paylaştırılacak olsa, herkes günde 2760 kalori alıyor olacak ki bu da sağlıklı ve üretken bir hayat sürmek için gerekli olandan fazladır. Ancak biliyoruz ki gerçek çok farklıdır. Kaynaklara ulaşım olanağı olanlarla olmayanlar arasında; üretim, ulaşım ve dağıtım açılarından çok büyük ve kabul edilemez ayrımlar vardır. Aslında problem yiyecek sıkıntısından çok bir paylaşım sorunudur.

Hızla artan dünya nüfusu doğal kaynakları tükenmesine neden olmakta ve tüm teknolojik gelişmelere rağmen açlık tehdidi halen sürmektedir. Dünyada pek çok resmi ve gönüllü kuruluş aç insanlara yardım için mücadele etmektedir. Genelde yardımın şekli aç insanlara direkt olarak gıda yardımıdır. Fakat aç insanlara gıda yardımıyla bir yere varılamayacağı açıktır ve önemli olan sürdürülebilir gıda güvencesidir. Bir Çin atasözünde öğütlendiği gibi : “Aç bir insanı bir öğün doyurmak istersen ona balık ver. Aç bir insanı ömür boyu doyurmak istersen ona balık tutmayı öğret!” İşte, bu sorunu ortadan kaldırmak için aç insanların kendilerine yetebilecek gıda üretmelerini sağlayacak projeler geliştirilmelidir.

Bu durum ülkemizde de aynıdır. Yani insanları üretime sokmak yerine, onlara sadece gıda yardımı yapılmaktadır. Bir bakıma insanlar üreten, çalışan bireyler olmanın ötesinde kapısına gelen yardımları gözetleyen bireyler haline getirilmiştir.

Herkes için gıda ve beslenme imkânsız bir rüya değildir. Sadece israfı kesseniz bile tüm insanların karnı doyar. Bütün insanlık, açlığı dünyanın ortak sorunu olarak algılamalı ve bu utancı temizlemelidir.

Ramazan ayına giriyoruz. Açlığın ne demek olduğunu bir kez daha öğreneceğiz. Fakat iftar saatinde öyle tıka basa karmızı doyuracağız ki, aç kaldığımız sürenin intikamını alacağız!

Gelin bir kez daha düşünelim, tefekkür edelim. Oruç niye farz kılınmış, diye!