GÜN GELİR DEVRAN DÖNER

Kısacık hayatımızda bile zaman zaman aynı şeyleri farklı şekillerde yaşayabiliyoruz. Hayat gerçekten bir döngü.

Bir zamanlar ben çocuklarımı ders çalışmaya , okumaya teşvik ediyordum. Şimdi çocuklarım elhamdülillah büyüdüler de beni okumaya ve yazmaya teşvik ediyorlar.

Oğlum Yasir beni her gün düzenli olarak yazı yazmamı istedi ama ben bir türlü vakit ayıramadım. Israrla her gün getir yazını diye bıkmadan usanmadan sordu. Tabi bende bir yığın sebeplerimi sıraladım. Oğlum “Bahaneler , bahaneler, bunların hiç biri yazmana engel değil” dediğinde hayatım ve onların çocukluğu gözümün önünden geçti. Çünkü bunlar benim yıllarca onlara söylediğim teşvik sözleriydi.

Aynı sözler 2 yıl öne ales sınavına girdiğim zaman da duymuştum. Ben sınavı yetiştiremeyeceğimi anlaşınca , demek ki bu sınavlara girmek için gec kalmışım diye moralimi bozup bir saat önce sınavı terk etmiştim. Çocuklarımın hepsi eve geldiğimde konuşmaya başladılar.

“Yaaaa demek ki neymiş çok kolay değilmiş. Sen yapamıyorsan başkaları da yapamıyordur diye düşünmeliydin. Elinden geleni yapıp gerisini Allah’a bırakmalıydın. Süreyi sonuna kadar kullanmalıydın. Biz sana böyle mi öğrettik. Hele hele başkalarının annesi sınava çok çalışmıs sınav sonuna kadar dayanmış ve yüksek puanla kazanmış.” demesinler mi? Demek ki bunca yıldır bu sözlerimi içlerinde tutmuş tutmuş sırası gelince de aktarmışlardı. Hem de haklısınız demekten başka bir savunma yapamayacağım bir zamanda.

Hem hatalarımı anladım hem de vay be dedim, zaman zaman  ne kadar da hızlı geçmiş. Evlatlarımla rollerimizi değişeceğimiz günler de gelecekmiş. Tabi bunda benim öğrencilik günlerine dönüp yüksek lisans öğrencisi olmak istememin de payı var. Lafları ben ağızlarına vermiş oldum. Ama yine de şükrettim. Alacağım ders tek böyle olsun. Tek onlar akıllı uslu olsunlar da ben eleştirilerine razıyım. Nasıl olsa gün gelip onlar da ana baba olacaklar ve beni anlayacaklar.

Zaman bir döngüden ibaretmiş gerçekten.